De meeste bizarre vakantie (tot nu toe).

Deel 2

Na de 3e dag in de avond had Jesmay al wat rode rode plekjes. Misschien allergie van de zon of warmte? Volgende ochtend waren het er meer en meer. Toch maar even met een aantal mensen in Nederland checken: het zal toch niet de waterpokken zijn? We gingen bij de receptie langs daar was een aardige dame die zei dat het vallice was, dat hebben alle kinderen hier. Het is niet erg, hier zijn we voor ingeënt. In de loop van de dag werd het meer en meer bultjes en ook de mensen uit Nederland dachten dat het waterpokken waren, het gene waar ik al Bang voor was. Dus toen we met TUI contact gezocht. Wat een ellende … ja, je moet een dokter regelen. Oke, hoe doe ik dat? Een uur later kregen we antwoord: vraag maar aan het hotel. Heel behulpzaam…. Not !!!

Uiteindelijk kwam de dokter bij ons op de kamer. Het was een aardige dame ze bekeek jesmay en zei dat het waarschijnlijk allergie was. Wij helemaal opgelucht. Ja het is vallice . Omdat iedereen het vallice woord zei en ook zo relax erover was, ging ik het toch maar even googelen. het waren inderdaad de waterpokken. Oh nee. Dus ik zeg haar dat zijn dus wel de waterpokken. Ja dat kan maar het is niet zo erg want iedereen is hier ingeënt. Maar hoe lang is bij jullie de besmetting? Bij ons in Tunesië is het zeven dagen en daar zit u al bijna overheen. Waarschijnlijk kunt u maandag vliegen. Maar we zouden vrijdag naar huis te gaan. Ik kom zondag wel even kijken. Oké … dit wordt een probleem maar dat wordt een nog groter probleem met de medicatie van mij en Richard. Omdat je in het buitenland zit zijn de alle medicijnen anders en weet je niet precies wat je krijgt. Uiteindelijk hebben de meest belangrijke medicijnen eruit uitgevist en deze besteld. Bij sommige medicijnen krijg je iets anders voorgeschreven. Je raad het al met zoeen junk als ik krijg je allemaal ontwenningsverschijnselen. Een dag heb ik niet goed opgelet en heb ik mijn laatste bakje met pillen opgegeten. Maar ook een slaappil . Oeps ik dacht waarom voel ik me toch zo beroerd waarom ik wil alleen maar liggen, ik heb helemaal geen energie. Totdat ik in de middag toch achter kwam dat ik de verkeerde kant dat ik aan de verkeerde kant van mijn pillen bakje was begonnen. Super stom.

Jesmay was intussen behoorlijk in de war. Ze wilde gewoon graag naar huis naar haar knuffels maar we konden niet vliegen. Met het ziek zijn viel het gelukkig mee. Ze was drie dagen wat hangerig en ze heeft twee dagen wat jeuk gehad. Lang leve de iPad….We hadden van de dokter en antibiotica gekregen en een of ander spuitspulletje waarbij je elke stip moest aan tippen. Er het waren helemaal om aan te tippen. In Tunesië zijn ze er vrij relaxed over omdat iedereen is ingeënt in Nederland is het niet zo. Ik kwam er achter dat je er wel voor kan kiezen maar dat je de inenting zelf moet betalen. Draakje zag eruit als een stippen monster maar het spul en antibiotica hielp goed. Ze kwam er gelukkig vrij makkelijk doorheen. Ook mochten we wel van de kamer af maar een beetje afstand houden van alle mensen. Dit kwam er op neer op een tafeltje aan deZijkant en niet zelf langs het buffet lopen, tuurlijk konden we even naar buiten dat was echt heel erg fijn want het weer werdt ook mooier. Ze mag niet zwemmen in het zwembad en dat was wel een lastig ding dat wilde ze heel graag. na twee dagen hebben we geprobeerd in de zee te zwemmen maar dat was echt een heftige actie. Het deed heel veel zeer maar het heeft wel mooi de bultjes uitgedroogd.

Ondertussen is het een heel gedoe om alles te regelen. Überhaupt om contact te krijgen met de vliegtuigmaatschappij. Die verwijs je door naar de verzekering. De verzekering bellen kost 4,70 per minuut omdat Tunesië niet in het wereldpakket zit. Dus snel bellen en vragen of ze terug willen bellen. Natuurlijk had ik voor die week daarop allerlei afspraken ivm met de vakantie en Richard zou gewoon naar ze werk gaan. Dat moest allemaal verplaatst, verzet en afgezegd worden. Ik had een presentatie van onze projecten bij de gemeente en daar baalde ik wel heel erg van. Maar niets aan te doen, waarschijnlijk mochten we maandag terug vliegen. Toen ik uiteindelijk na lang zoeken en zeuren de dame van TUI aan de lijn gehad. Vertelde ze dat er maar één keer per week vliegtuigen naar Tunesië en Nederland gaan. Elke vrijdag kwam en ging er maar 1 vlucht naar NL. Maandag vliegen zou kunnen zal via via worden. Maar de verzekering zou alles regelen. Een klein detail was dat we altijd naar Egypte gingen en ik dacht dat de verzekering op werelddekking stond. Het blijkt dat egypte op de een of andere manier bij Europa hoort dus onze verzekering staat op Europa. Ik kon wel huilen maar ja. Conclusie: verstand op nul en we zien het wel.

Na contact hebben gehad met de verzekering gingen ze kijken of ze een terugvlucht konden boeken. Dit kan alleen met een fit to fly verklaring. Zondag zouden wij die fit to fly verklaring krijgen maar toen kwamen we erachter dat de regels in Tunesië anders zijn als in Nederland. In Nederland mag je pas na 10 dagen na de eerste bultjes van de waterpokken vliegen en ook moeten alle bultjes helemaal ingedroogd zijn. Anders kunnen ze je alsnog weigeren bij de gate. Dus ipv maandag vliegen mogen waarschijnlijk donderdag vliegen.
Om contact te krijgen met de TUI en toen is echt een enorm probleem. Je Voelt echt niet ondersteund je krijgt alleen een chat computer en tijdens het bellen sta je ruim 20 min de wacht. Uiteindelijk hadden we contact met de verzekering. Het vervelende was dat we elke keer een ander iemand bij de verzekering krijgen. Het komt er dus op neer dat je elke keer opnieuw je verhaal moet doen. En we kwamen erachter dat iedereen het anders interpreteerde.

Die onzekerheid is niet goed voor mijn autistische hoofd en ook niet voor het vakantiegevoel. Op een gegeven moment wil je gewoon naar huis. Jesmay had een enorm humeur en was ontzettend dwars. Wij wisten niet waar we aan toe waren. Hotel verlengen of niet, tas inpakken of niet etc. Jesmay wilde gewoon naar school (normaal niet maar nu opeens wel hahah). Op een gegeven moment was het gewoon even genoeg. Met zijn alle de knop omgezet van we gaan er het beste van maken en proberen nog een klein beetje vakantie te houden tussen het regelen door. Dat is toch meer een uitdaging dan dat je denkt.
We krijgen regelmatig berichtjes van mensen te horen. Heerlijk toch een beetje vakantie extra. Maar we hebben alleen maar lopen bellen, mail checken en regelen. De vliegtuigmaatschappij doet echt niets. Omdat we waarschijnlijk de kosten zelf moesten betalen zijn we op zoek gegaan naar de goedkoopste aanbiedingen in ons hotel.

Bij de receptie kwamen aan met onze reserveringen. Mevrouw heeft een kamer met zeezicht geboekt ik moet van kamer veranderen maar we willen helemaal niet van kamer veranderen. Maar zeezicht kamer zijn wel duurder. Kunnen we alstublieft in onze eigen kamer blijven zodat we niet alle spullen moeten veranderen? Ik moet eerlijk zeggen ze waren super meedenkend de mensen van het hotel. We hebben echt geluk gehad met hun en hebben ook elke keer een late check-out gekregen omdat de verzekering maar niets liet horen etc.
Omdat jesmay dinsdag weer van alles mocht want volgens de regels van Tunesië, konden we een beetje van onze vakantie genieten. We Hadden een soort ritme gevonden van eten, zwemmen, lunchen, zwemmen eten ,eten heel veel eten. Had ik al iets met eten gezegd? De laatste dagen hadden we echt mooi weer hebben echt nog wel even kunnen genieten. Al blijft die onzekerheid lastig. De kan was groot dat we vrijdag met de Nederlandse vlucht terug konden komen. We hebben zelf daarbij de verzekering ook maar een beetje op aangestuurd want het was nu toch al lang. En we hopen dat we niet via via hoefde.

Op donderdag krijgen we te horen dat we met de Nederlandse vlucht mee konden vliegen. Onze vlucht zal omgeboekt worden en alles was al betaald. Dat was weer een geruststelling…. net als de vrijdag ervoor zouden we rond 2 uur opgehaald worden. Ze zouden alleen een taxi regelen om ons van het hotel naar het vliegveld te brengen en thuis ook van Schiphol naar huis. Dat hoorde erbij. De jongen die we toen spraken vroeg het een en ander over mij en mijn rolstoel. Kan die in een gewone auto is inklapbaar , je kan een stukje lopen et cetera. Het beste leek gemeen grote auto of een busje. we zouden nog een mail bevestiging krijgen met alle informatie. Je raadt het al deze is nooit gekomen.

We besloten het maar de er op de gokken dat alles goed was gegaan. dus vrijdag alles ingepakt rustig ontbijten met de receptie geregeld dat we om 2:00 uur pas uit de kamer hoefde. na het ontbijt nog even langs het strand en langs het zwembad, op je gemakje terug naar de kamer. Straks even lunchen laatste dingen in pakken en klaar . Heerlijk relax. Richard dacht laat ik mijn telefoon even aanzetten. Het was rond 11:15 uur om 12 uur zouden we worden opgehaald door de taxi. Dat is al over 45 min. Geen tijd om na te denken dus hup hup alles inpakken. Even voor 12 gaan we beneden bij de receptie. Bij de receptie was er al wat onrust ontstaan.

We Kwamen beneden bedankten de aardige dame voor al haar hulp en de manager ook en gingen naar buiten. En rara wat is stond daar??? En ambulance!! Nee dat meen je niet! De dame bij de receptie had ook al uitgelegd dat het een beetje gek vond maar dat hij wel voor ons was. De twee mensen bij de ambulance spraken geen woord Engels alleen Frans. Mijn Frans is beneden peil en ik kom niet verder als ; ik ben ilona, ja en bedankt.Er was wat commotie ontstaan maar ik moest dus op de brancard liggen. Eigenlijk moest Richard en Jesmay voorin en moest een verpleger bij mij blijven. Maar toen ze zagen dat ik redelijk OK (zover als dat kan ) was mocht Richard en Jesmay toch achterin want communicatie was gewoon niet mogelijk met deze mannen.Alle koffers en rolstoel werden erin genezen en wij moesten achterin gaan zitten. Deze ambulance had geen airco en het was intussen behoorlijk heet. Natuurlijk is een ambulance voor je privacy best wel afgeschermd dus er was geen ruimte om goed naar buiten te kijken. De brancard was een dun kussentje met wankele vering(trampoline). Bedenk je een warme ruimte geen zicht op waar je rijdt als een milkshake een en weer geschud te worden. Blaaaahhhh. Jesmay vermaakte zich prima op de trampoline. Gelukkig was het maar en uurtje naar het vliegveld door alle stadwijkjes en hobbels heen etc. Richard had en plekje gevonden waar hij wel naar buiten kon kijken toen zag hij dat het zwaailicht aan stond. Even serieus kon dit nog gekker worden???

Na een lang en hobbelige uur waren we bij het vliegveld. Weliswaar 5 uur te vroeg maar we waren er. Op een Gegeven moment is maar beter om niet meer druk te maken. Bij de luchthaven werd eerste ambulance onderzocht door verschillende mannen met mitrailleurs. Ook de brancard en de rolstoel werden onderzocht. Ik werd in de brancard uit de auto gereden. Ik denk ze laten het ding zakken en dan stap ik in mijn rolstoel. Ze hadden daar blijkbaar een heel ander idee over en voor ik het wist werd ik opgetild en in mijn rolstoel gedropt. Ik heb me nog nooit zo een hulpeloos ding gevoeld. Na een paar uur wachten mochten we eindelijk naar de keet. We kregen assistentie maar er kwam al gelijk weer gedoe met de rolstoel rolstoel. Mijn eigen mocht niet mee die moest worden ingeleverd en werd helemaal uit elkaar gehaald. We hadden wel stuurkast en batterij meegenomen in onze Handbagage. Batterij mocht niet mee die krijgen we pas als we in het vliegtuig gingen. Na lang wachten, nog wat gedoe met Tunesië’s geld dat we niet mochten meenemen ivm de oorlog kwamen we bij de gate aan. ook daar werd ik weer op zo’n klein stoeltje naar mijn plek gereden en in de stoel gemikt. Ik denk echt dat ze ons ertussen hebben gepropt want de stoelen waren een stuk krapper. Maar we waren onderweg naar huis.

Op Schiphol geland moest rich de hele rolstoel in elkaar zetten. Het ding was schots en scheef en helemaal uit elkaar gehaald. We moesten ons melden bij een balie maar die bleek dicht te zijn. De asssistentie wist het ook niet.Dus het plan was om naar het meeting pointer gaan en te kijken of ze daar waren. Dat blijkt helaas ook niet zo te zijn dus gingen we de verzekering weer bellen. 20 minuten wachttijd opgehangen weer 20 minuten wachttijd gelukkig hebben onze eigen taxicentrale dicht in de buurt. dus we hebben Ingrid uit haar bed gebeld en gevraagd of ze ons kan ophalen. En die lieverd deed dat natuurlijk. Uiteindelijk zijn we thuis gekomen. echt heerlijk! we hebben allemaal heerlijk in ons eigen bedje geslapen alleen voor het weekend stond er alweer een Oekraïense kinderen project klaar, waarvoor het is letterlijk niets had voorbereid want in mijn gedachten had ik daar nog een hele week om voor. Wat zeggen ze ook alweer? Altijd blijven lachen ……..