Ketamine

ZoAls jullie mijn vorige blogjes wel hebben kunnen lezen, was het een heel gedoe om een ketamine behandeling te krijgen. Maar ach, wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn… Tuurlijk had ik hier en daar wel wat op internet opgezocht daar kwam uit: paardenmiddel, party drugs, verboden drugs conclusie hier ga je raar van doen. Ach,je kan je wel helemaal laten gek maken door van alles maar ik had besloten dat ik het wel gezien. Natuurlijk vond ik het wel enorm spannend en had al drie dagen weinig geslapen ondanks alle slaapmedicatie. maar dat kon me niets schelen we gaan ervoor. Als je het niet probeerd weet je het niet.

Nou maandag was het dan zover. Jesmay mocht deze keer mee mama naar het ziekenhuis brengen en dan zou ze naar school gaan. Je moet er namelijk al rond 8:15 uur zijn. Dus dat was even spannend voor haar en voor de verpleegsters die me normaal helpen bij de blokkade, wel leuk om een keer mijn kind te zien. We hebben daar nog “rustig” een kwartier zitten wachten tot dat ik eindelijk naar binnen mocht. en afscheid moet nemen van man en kind. Huisarts belde nog even 5 minuten voor tijd. Ze had perongelijk in haar agenda staan dat we een belafspraak hadden. Maar die hadden we verzet vanwege de behandeling dus nu kon ze mijn live nog even succes wensen ha ha. ook leuk.

Nou hoppa daar gingen we dan twee verpleegsters die een beetje zenuwachtig over kwamen namen mij mee naar een bed dat nu geheel voor mij al klaar was. Het bleek dat het twee verpleegsters waren die aan het in te werken zijn. Ze mochten samen voor het eerst deze behandeling doen. Met een collega op de achtergrond. De ene nam het voortouw en andere keek een beetje verschrikt rond. Samen ging het infuus aansluiten en alles klaarleggen wat bijelkaar ongeveer een half uur duurde. Daar gingen we dan! Je krijgt eerst een grote dosis. Een Bolsius noemen ze dat en daarna gingen ze kijken en afwegen hoeveel je lichaam en jij kan hebben. Ondertussen dat ze dat vertelde hadden ze het infuus al aan gezet . Toen ging ze vertellen dat dat meestal je hoofd zwaar wordt en er druk zware druk op komt en dan alles gaat draaien. Halverwege toen ze dit vertelde gebeurde net al. Check! Geloof me dat is echt een best enge gewaarwording. Ze had een hand op mijn been en arm gelegd, zodat ik zeker wist dat ik niet ging vliegen. En ja, geloof me, je denkt echt dat je vliegt. Ik had uitkijk op de keuken tostimachine. (Over dat laatste later meer). Nou die blijf maar rondjes draaien en steeds hardere rondjes draaien. De zuster die zich een beetje afzijdig hield begon steeds benauwder te kijken en verschrikter te kijken. Ze vertelde me dat dit het ergste van de behandeling was, en dat dit 20 minuten ging duren. Ik vroeg hoe lang we al bezig waren 5 minuten. Geloof me dat was niet erg opwekkend en het feit dat het nog 15 minuten ging duren en het feit dat de verpleegster nog benauwder gaan kijken. De verpleegster die het voortaan nam bleef gelukkig erg rustig. Ze blijft maar tegen me kletsen. Voor mijn gevoel probeer ik antwoord te geven maar wilde mijn mond niet open en dicht gaan en was mijn tong was zo verschrikkelijk dik. Ik ben nog nooit dronken geweest of high van de drugs. Oké (Één keer een beetje aangeschoten) maar dat was het wel. Ik kan echt niet begrijpen dat mensen dit voor de lol nemen. Het is best angstig, alles draait, je voelt niet lekker, zweten, je voelt je benen en je armen langzamerhand niet meer, alles begint te tintelen en klopt, alsof er duizenden mieren door je heen lopen, je bent totaal jezelf niet en je hebt er geen controle over. Vooral dat laatste is een dingetje voor mij als control freak. En toen kwam de misselijkheid en is niet meer weggegaan. En die was heftig dus dan gaven ze nog maar even wat medicatie ervoor en toen nog wat. Achteraf heb ik gevraagd wat ik allemaal heb gezegd in die 20 min want ik had werkelijk waar geen idee meer waarover hadden gehad. gelukkig was niets raars of ernstigs. Ja ja dat zou ik ook zeggen 😅

Na de shot Bolsius (ik moest steeds aan die kaarsjes denken)Werd alles wat haalbaarder. Alles blijft draaien, ik was misselijk, je handen en je voeten zijn niet meer van jou maar hangen ongeveer 2 m van je vandaan en zijn zo zwaar dat je er werkelijk waar niets mee kan. Echt heel gek. De afdeling wordt gedeeld met de maag/lever/darm afdeling. Daar zijn mensen die al heel lang nuchter zijn. Rond 10.00 ging de tosti machine aan. Ik dacht meteen dat alles eruit kwam. Ze hadden bij voorbaat alsvast 3 bakjes gehaald. En iedereen kreeg al een anti misselijkheid medicijn bij de start. Maar die tosti lucht 🤢. Ongeveer net alsof je zwanger bent en een lucht die je niet lekker vind.

Ik had op een gegeven moment door Zolang ik maar plat blijf liggen, komt er niets uit. Maar na een tijdje krijg je echt wel trek. (Niet in tosti) Ik heb tussendoor geprobeerd te eten vier stukjes meloen twee stukjes mango dat was echt een heel slecht plan. Alleen bij het rechtop zitten zaten we weer op de woeste zee en de hoofdpijn was ondragelijk. Het enige wat wel lukt was een kopje thee. Wel met hulp van de verpleegster want zelf had ik geen idee wanneer ik wel of niet vast had. Of dat mijn hand überhaupt in de buurt was. Het enige wat ik de hele dag heb gedaan is liggen, op je ademhaling te concentreren zodat je geen gekke dingen zag en af en toe even proberen te slapen. Wat echt heel fijn was. Not!naast mij kwamen steeds nieuwe mensen die een half uur aan een piepende monitor moesten. Ik werd echt helemaal gestoord van het geluid. Ik was blij dat ik slaap oordopjes had gekocht toen lukte het wat om te doezelen. Ik had een tas vol spullen en een heel to do lijstje als ik me zou vervelen. Nou ik heb niets gedaan, het is zo verschrikkelijk heftig en vermoeiend. Mijn harde tante verpleegster was er ook. Elke keer kwam ze even checken hoe het ging. Mijn monitor piepte ook regelmatig omdat mijn bloeddruk te hoog was. Die heeft ze even anders in gesteld en als hij piepte dan kwam ze op het gele knopje drukken. Dat gele knopje was mijn beste vriend, wie weet als ik mijn arm had kunnen bewegen had ik er zelf wel even op gedrukt 😇.

Naast de ketamine hadden ze ook natriumchloride gedaan. Een soort zout water om de aders schoon te houden. Maar ja, aangezien er een halve zak al naar binnen was gegaan, moet je toch een keer plassen. Ik heb het nog geprobeerd uit te stellen maar op een gegeven moment lukt het niet meer. Daar gingen we dan eerst recht op zitten. Alsof je op een boot op zee zit. Wilde zee met zeer hoge golven alles wiebelde en draaide . De keus wat: ga je met de rolstoel of met de stok lopen. Nou, Ilona moest natuurlijk weer met de stok lopen. Waarom ook? Maar goed de paal met het infuus moest mee, ik moest mee, de stok moest mee en de verpleegster die moest ook mee want die moest alles vasthouden😂.

Het was echt heel gek alsof je op watten en wolken loopt. Je moet het echt kijken waar je je voeten neerzet want je voelt helemaal niet als hij op de grond zit. Mijn rechterbeen luistert natuurlijk al niet zo goed maar nu sleepte hij er echt een kilometer achter aan. Uiteindelijk was het gelukt om bij de wc te komen denk aan hooguit 10 m en 5 min later . Eerst de infuuspaal naar binnen toen ik naar binnen. Mevr. u mag de deur niet op slot doen en ik blijf in de buurt voor als u me nodig heeft dan kunt u uw roepen. Oké. Ik hou gewoon echt niet van als mensen in de buurt zijn als ik moet plassen maar oké ik snap dat het nu misschien ook niet zo heel handig was. Dus dan gaan we poging tot ontspannen plassen. Ik had mijn stok neergezet maar blijkbaar niet helemaal stevig. Dus dat ding viel naar beneden. Aangezien ik geen idee heb waar mijn handen waren heb ik hem nog geprobeerd te pakken. Wat totaal zinloos was. Nog geen seconde later vloog de deur wagenwijd open (hallo andere patiënten😫) door de ene verpleegster en de andere verpleegster kwam aanrennen. Ehmmmm Sorry alleen mijn stok is gevallen. Maar ik moet nog steeds plassen😖.Tot zo ver ontspannen plassen. ik heb daarna nog een keer moeten plassen maar toen heb ik de stok op de grond gelegd waar zij bij was. Aldoende leert men.😫

Tussendoor was er een pluisje op het gordijn links van mij. Oké ik heb altijd al last van pluisjes en kaartjes. Als je bij iemand anders een kaartje uit hun shirt krijg ik meteen de neiging om het erin te doen al is het een vreemde. 😇Dat pluisje is in de loop van de uren van alles geworden. En mier die pirouettes tijd draait. En vliegt die een kuil aan het graven is en een spin die steeds groter werd en zeer harige poten had. Uiteindelijk heb ik maar gevraagd of ze het pluisje toch maar wilde weg halen. Het is zo gek ik wist dat het een pluisje was. Maar toch veranderde het het in van alles en nog wat. Zo ook word je steeds door de kleinst getriggerd om allerlei enge dingen te zien. Ik kreeg als tip van de voren van iemand om dan aan iets leuks denken ik heb vooral mijn vakantie in Egypte gebruikt. Je wil niet weten wat daar in de zee zwom😍. Dat werkte wel maar je moet jezelf elke keer zo erop wijzen dat het niet echt is wat je ziet. Tussendoor word je erg moe van alles de sensaties door je lijf, de misselijkheid en de druk op je hoofd en soms val je even weg. Ze maken je elk half uur weer wakker om te kijken hoe het met je gaat. Daar was ik niet heel gecharmeerd van want als je dan eindelijk een beetje slaapt dan word je weer wakker gemaakt.

Officieel mag je elk half uur een beetje omhoog. Aangezien ze het voor het eerst met MS doen, hebben ze het iets rustiger aangepakt. Dat vond ik helemaal niet erg want elke keer als de pomp omhoog werd gezet werden alle klachten weer veel heftiger. Dan moet je je lichaam even tijd geven om de weer aan te wennen. En tegen die tijd dat ze klachten weer haalbaar zijn gaat hij bijna weer omhoog. Rond twee uur ging het eventjes helemaal mis. Mijn bloeddruk steeg omhoog naar 150 bij 185. En ik voelde me echt heel beroerd, alsof je helemaal niet meer jezelf bent en iets je hele lichaam overneemt. Zweten, moeite om wakker te blijven, wit wegtrekken. Ze hebben toen ook meteen de pomp uitgezet. Dat was fijn want het ging echt niet meer.

Wat ik wel heel jammer vond is ik heb de pijn echt voelen wegtrekken. Een soort gat dat steeds kleiner werd, alleen het gebied rond mijn onderrug en SI is de pijn niet weg getrokken en nog steeds niet maar het is wel iets minder. Ik had gehoopt dat hij nog een halfje hoger kon maar mijn lichaam kon het niet meer aan . Ik snapte ook wel dat het klaar was voor mijn eigen lichaam. Na een half uurtje was ik wat bij gekomen en heb snel even wat gegeten. Ze heeft daarna nog wel een half uurtje de pomp aangesloten. Deze begon te piepen na 30 minuten omdat er opstopping was. Ze had namelijk het kraantje van het infuus op mijn hand niet open gezet. Dus toen had ik nog maar een half uur en daarna moeten ze me afsluiten. En is de tijd op. Omdat ik bijna een uur rusten tussendoor had gehad was dat laatste half uurtje behoorlijk heftig. Je bent uitgeput en dan ga je helemaal rare dingen zien. Draden als spinnen webben die voor je hangen en op je afkomen, gekleurde regenboogdraden die naar beneden vallen als een soort vliegen gordijn. Nee voor de rest spoor ik nog prima (denk ik).

Daarna moet je nog een uurtje wachten voordat je opgehaald kan worden om 4:00 uur. Gelukkig had ik iets meer controle over mijn lijf maar nu nog steeds voel je je echt behoorlijk beroerd. Het positieve is dat ik inderdaad veel minder pijnlijk en daardoor bijvoorbeeld veel langer kan liggen en zitten. In het ergste gebied er nog wel pijn mijn SI maar wel een stuk minder

Ik krijg allemaal lieve berichtjes. Ik heb nog geen puf gehad om iedereen te antwoorden. Hoe voel je je nu? Alsof er 2 olifanten op mij zitten en ik een dubbele kater heb met kots neigingen. Wil je nog meer horen🤣🤣. Alsof ik de gehele dag op een schip of de woeste zee loop, verschrikkelijke hoofdpijn en super moe.

Het is echt een super aanslag op je lijf maar ook metaal. Toch merk ik nu al wel verschil. Ik hoop dat de verdoofde pijn nu aanhoud maar de andere klachten wegtrekken. Het is afwachten. Volgende week di weer een zenuwblokkade voor de gezelligheid. 😅nu eerst bijkomen rustig aan en veel slapen en niet proberen te vallen en alles een beetje verwerken💪🏻.