Nadat we de vlucht en de eerste dag in het hotel hadden overleefd gingen we de volgende ochtend ontbijten. Ik kwam erachter dat je niet met 2 glazen kan rijden in je rolstoel. Dus dat was een natte boel. Vervolgens wou ik bij de tafel inparkeren maar gaf iets te veel gas dus schoot zo tegen de tafel aan en nam hem een stukje mee. Je raad het al weer een natte boel. De obers kwamen aanrennen om de boel op te ruimen. Sorry hoor, geeft niet ga maar eten, geeft niet geeft niet.
Toen gingen we naar het zwembad. Daarin nogal een heftig afritje. Dus rich erachter en ik naar beneden. Eerst heel zachtjes, toen zei rich geef een wat gas. En huppa ik schoot naar beneden incl een klein stuk Whiely. Zeg maar dag, tegen je zelfvertrouwen. Je snapt dat ook dat afritje Elke keer een probleem werd. Aangezien het kinderzwembad was heb je dat Hellinkje ongeveer drie à vier keer per dag nodig. Gewoon blijven lachen en geniet van je vakantie of zoiets.
Het was tijd voor de lunch en reden de eetzaal binnen, de hoofdkok van alle koks stond bij de ingang. Blijkbaar hadden ze overlegd over hoe je om moet gaan met mensen in een rolstoel. De hoofdkok spurtte op me af en vroeg wat wilt u eten?? enthousiast pakte hij een bord en zegt wat wilt u eten. Ik zeg dat vind ik nogal lastig want ik weet niet precies wat er vandaag bij het buffet zit. Nou zegt u ik leidt u wel even rond. Ehhh ik kan het zelf wel hoor bedankt. Nee mevrouw ik loop even met u mee. 😅Dus daar gingen we dan, hier ziet u dit en dit. Heel lekker speciaal recept. Nee dank ik hou niet zo van….. nou ik schep toch een beetje op dan kunt u het proberen. Dus ik had een heel bord vol met eten wat totaal niet mijn favoriet was. Ik dacht gelukkig is het een al you can eat dus je kan het makkelijk laten staan. Maar zodra ik mijn verroerde stond er weer een andere ober werd bij ons. Ook werden we wel goed in de gaten gehouden door de hoofdkok of we wel netjes alles op aten en of het wel lekker was en waarom iets niet lekker was.
Bij ons hotel kan je in de avond reserveren voor bepaalde restaurants. We hadden expres voor dit hotel gekozen zodat je niet drie keer op een dag met je Rolstoel en je kind en bordje onhandig door de hele zaal moest rijden. Je zag dat ze niet gewend waren aan mensen in een rolstoel want ze werden er helemaal zenuwachtig van. Wilt u nog iets drinken, zal ik u bord pakken en met u mee lopen. En ik op mijn beurt ook omdat mijn inparkeer talent echt geen succes is en ik gewent ben om gewoon alles lekker zelf te doen. Elke restaurant had een ander soort tafel. Dus je snapt dat er heel wat tafel verschuivingen zijn geweest. Rich ging op een gegeven moment maar mij eerst laten zitten en dan de tafel naar mij aanschuiven. Ach komt Mozes niet naar de berg. Gaat de berg wel naar Mozes toe 😂😂😂
Uiteindelijk had ik ze waarschijnlijk iets minder vriendelijk duidelijk gemaakt dat ik het prettig vond om zelf langs het buffet te rijden. Ze waren daar niet helemaal mee eens en dan blijf de hele vakantie dan ook een ober om ons heen zwerven. Ik heb aangegeven dat ik het heel fijn vond dat ze bijvoorbeeld het drinken naar de tafel brachten of het bordje van Jesmay meenamen. Na een paar dagen was er een soort routine geworden voor iedereen en je raakt er ook aan gewent. Jesmay vond al die aandacht heerlijk en de obers op hun beurt ook. we hadden de eerdere keren dat we hier waren ook al een leuk contact met een bepaalde ober. Die kent Jesmay vanaf dat ze baby is. Die hield in de ochtend al een tafeltje voor ons vrij waar we wat meer ruimte te hadden, zorgde voor lekker verse sinaasappelsap dus we werden dus extra verwend.
Als je vaste gast bent wordt je uitgenodigd voor een speciaal diner. Extra luxe tafels worden ergens vandaan getrokken en heel buffet wordt opgebouwd, extra luxe maaltijden, alles leuk aangekleed alsof er een bruiloft is en een hele podium met licht en geluid installatie. Deze hadden ze bedacht op een plek waar je alleen met een bruggetje kon komen. Op een eilandje in het midden van het hoofdzwembad. In de tussentijd hadden we een dame ontmoet die voor de Nederlandse Belgische en Duitse toeristen zorgt en vraagt wat er allemaal nog beter kan of als er problemen zijn etc. Blijkbaar hadden ze op het laatste moment van plan verwisseld maar ze ging wel kijken hoe het opgelost kon worden. Het kwam er dus op neer dat ze mijn rolstoel van ruim 35 kg over het bruggetje en de trapjes moest tillen naar het eilandje in het midden van het zwembad. Tijdens het diner komt er ook altijd een soort show. En alle tafeltjes stonden nog dicht langs elkaar dus ik ging langs de rand om wat meer naar voren te komen. Dat was een behoorlijke uitdaging maar een goeie stimulans voor mijn stuurvaardigheden.
Die dame heeft tijdens de vakantie veel voor ons gedaan. Wij hebben haar ook laten weten waar je tegenaan loopt als je met de Rolstoel op het resort rijdt. Dus ze heeft gezorgd dat ze vaker de helling en afritten schoonmaakten. En ook waren ze al na een paar dagen bezig met antislip voor onbepaalde erg gevaarlijke afritten. Je merkt aan iedereen dat ze zo graag willen helpen maar ze hebben gewoon geen idee geen ervaring met Rolstoelen.
Wat me erg opviel is hoeveel verschil er zit tussen mensen van bepaalde landen (en soms leeftijden). Hoe ze met mensen met een handicap omgaan. Mensen uit het ene land zijn super behulpzaam, uit een ander land weer vol respect hebben veel geduld, andere houden je in de gaten en helpen je meteen. Andere houden rekening met jouw als persoon en vragen of je hulp nodig hebt. of ze hebben gewoon complete maling aan je en lopen je gewoon omver of dringen voor of zuchten en duwen aan je rolstoel.
De grootste grap was nog toen we naar het strand gingen. Ze hadden heel netjes rubbermatten neergelegd zodat je heel dichtbij de zee kon komen. de eerste keer gingen we eigenlijk alleen maar kijken hoeveel energie het me kost om in de zee te komen en vervolgens weer uit. Vooral het laatste is altijd een uitdaging. 😇het ging goed maar het kostte ook wel een hoop energie. Natuurlijk ben je dan wel in zee en kan je genieten van de golven en Jesmay van al het water en zand. Er kwam een dame naar ons toe die geen Engels of andere taal sprak die we konden verstaan. Ze bleef maar wijzen op een bepaalde plek. Wij vriendelijk bedanken maar echt totaal geen idee wat ze nou bedoelde. Uiteindelijk maar braaf gezwaaid toen we weggingen.
Volgens spraken de dame guestrelations en die vertelde ons dat de speciale rolstoelplekken zijn. We kwamen er dus achter dat de plek waar de vrouw de vorige dag had gewezen dus een rolstoelplek was. Mensen hadden alleen het kaartje omgevouwen zodat niemand het zag. De grap was dat de rubbermatten stopten en 6m daarnaast was pas de rolstoelplek. Je moest dus door het losse zand, langs drie andere plekken met uitstekende spullen en bedjes om bij die plek te komen. die mensen die dus eigenlijk op de plek zaten deden net alsof ze niks wisten. Maar wel telkens omkijken of we er nog waren. Voor mij is Het toch niet mogelijk om lang bij het strand blijven dus we hebben gewoon bedjes naast de matjes gezet. Ook een goede oplossing.
Uiteindelijk hebben we echt een heerlijke vakantie gehad. Het sturen en inparkeren was een dingetje maar naarmate de het einde van de vakantie er aan kwam lukte het al steeds een beetje beter. we merkten dat het een zoveel betere vakantie was dan de laatste keer dat we daar waren. Stiekem ben ik wel een beetje blij met de rolstoel omdat we daar dan toch veel meer kunnen. Aan de andere kant ook wel weer hard dat je dat ding nodig heb om een prettige dag vakantie te hebben. En hoe erg het nu al beperkt als ik er niet in zit. Maar helaas het is niet anders, ik zal toch eraan moeten wennen😔.
De terugweg was nog een heel dingetje. We mochten mocht namelijk onze accu en stuur kast niet meenemen in de cabine. Op de heenweg wel Maar op de terugweg niet. Alles werd gecontroleerd met drugs papiertjes en een heel hoop ander gedoe. 20 keer checken en controleren en alles is moeilijk en moeilijk. Uiteindelijk mochten we de stuurkast en accu niet meenemen. Omdat we met de stuurkast iemand neer kunnen steken en in de accu zaten gevaarlijke stoffen. We Gaven aan dat het nog al kwetsbaar is. Maar ze waren niet te verwurmen en we moesten alles inleveren. Ze zouden het echt heel voorzichtig mee doen. 😤Ook mocht de rolstoel niet mee tot aan de gate. Dus ik kreeg een oude, rammelende en kakende rolstoel en een mannetje die ons moest duwen en om de 4 meter zuchtte. En zo zwaar was ik nog niet eens. Hoewel ik heb wel behoorlijk wat pannenkoeken en toetjes op 😍. Maar goed zolang hij maar aan het einde fooi kreeg. We moesten Lang wachten op het vliegtuig omdat er vertraging was. Op een gegeven moment moesten we echt naar het toilet. Het eerste toilet was stuk, het tweede toilet was een heel stuk verder op. Daar ging ik dan handrollend met de oude krakende zware rolstoel. ja ik snapte nu waarom die man zo aan het zuchten was 😅. Ik kwam gesloopt terug.
Eindelijk na lang wachten mochten we het vliegtuig in en de reis ging best wel voorspoedig. Toen we op Schiphol aankwamen was er niet genoeg assistentie. We moesten even wachten en uiteindelijk werd in een stoel geregeld maar rich moest zelf duwen. Opzich geen probleem maar wel met 3 tassen en een zeurderig moe kind. Aangezien ik eerst in een andere stoel had gezeten en nu op Schiphol hebben ze een soort ijzerstoeltje op wieltjes kon ik haast niet meer zitten! Kan je nagaan hoe een pijnlijke /stuit/heupen en bekken had. Aan het eind was iedereen al weg maar nog geen rolstoel te bekennen. We zijn naar de dame van de bagage afdeling gegaan en die heeft gebeld of hij daar aankwam. We hebben intussen geleerd dat je deze dame meteen moet aanspreken als er iets stuk is. Zodra je langs de poort bent geweest kan je niets meer aan je schade doen en is je garantie voorbij. Als je het nog meldt bij de bagagebanden dan kan er een rapport worden opgemaakt. Je ziet de bui waarschijnlijk al hangen maar de rolstoel was aan alle kanten verbogen. De stuurkast was zwaar beschadigd. Na heel veel moeite krijgen we eindelijk aan de praat. En alles was heel erg beschadigd. Dat was precies waar we zo bang voor waren geweest. we hebben het rapport aan gemaakt en we konden naar Transavia sturen dan werkt het wel even gedeclareerd. Je zal maar rolstoelgebonden zijn en hij zou het maar niet doen.😱
Eindelijk thuis aangekomen is er nog een heel gedoe geweest met welzorg, (degene die van de gemeente mij rolstoel levert)En Transavia. De stuurkast kost namelijk eventjes € 1600 of we dat eventjes wouden betalen. Wij hadden alles opgestuurd naar welzorg want dat had de dame aan de lijn gezegd. Maar ze zeiden natuurlijk dat ze niet hadden ontvangen. Uiteindelijk na veel gedoe, bellen, mailen en hulp van de ambulant begeleiders hebben we er niets meer van gehoord. Dus het zal wel goed zijn🤷🏻♀️
Ilona op wieltjes 