Meneer de Adviseur

Heel wat dagen afgezocht op internet naar allerlei informatie over rolstoelen en scootmobiel. Er gaat echt een wereld voor je open waar je nooit over na hebt gedacht. Zoveel verschillende stoelen opties en andere dingen. Je kan van je rolstoel: een motor, een fiets, je kinderwagen eraan koppelen en in de zijspan. Kortom echt van alles mogelijk. Wat mij wel een beetje irriteerde is dat je haast geen jonge mensen op de foto’s ziet. Ik snap dat het vooral gericht is op ouderen maar er zijn toch ook hier en daar wat uitzonderingen. Discriminatie?!? Maar dat is een ander verhaal ha ha ha

Al gauw werd duidelijk omdat mijn handen toen al wat krachtverlies hadden dat er iets met elektrische ondersteuning moest komen. Je kan dan kiezen via de gemeente of een rolstoel met aanpassing. Of een handbewogen rolstoel en als je geluk heb een scootmobiel.(is best heel duur voor de gemeente) Of een Rolstoel met een elektrische aandrijving. Het is zo moeilijk om te kiezen als je er totaal geen verstand van heb. En je eigenlijk hier ook helemaal niet in wil verdiepen. Maar goed als ik ergens aan begin wil ik het goed doen ook. Dus het gevolg was papieren vol met vergelijkingen van gewichten van de accu, afstanden zonder op te laden, opties om beter te zitten et cetera. Op een gegeven moment zat ik daar met al mijn lijstjes. En ik bedacht me wat een gekke wereld. Ik zit hier alvast een rolstoel uit te zoeken. Natuurlijk wel alleen maar voor de lange momenten!

Daar zaten we dus met de ergo een tafel en de bel ging. Het was een amicale man die vrolijk met de rolstoel kwam binnen rijden. Zo dit is hem dan. Prima laat maar in de gang staan. Nou mevrouw hij moet eerst eventjes worden afgesteld. Als je maar niet denkt dat ik daar in gaat zitten dacht ik nog. Fijne even kennis gemaakt te hebben kwamen we toch op het gesprek. De adviseur had een bepaalde instelling. Als je enigszins denk dat je leven makkelijker maakt dan moet je denken dat het niet zo is. Dus waar ik bijvoorbeeld zei; de rolstoel in de auto en de scoot niet. Daarop werd gezegd: ja maar je moet hem er wel zelf intillen. Dus elke idee werd gelijk van de tafel afgeschoven. Hij wou mij namelijk niet dat je valse verwachtingen kreeg met een idee dat je alles weer kan. Top bedankt meneer. Achteraf hebben we er wel om kunnen lachen. Maar op dat moment was het vooral verwarrend.

Na dus een zeer verwarrend gesprek. (Alsof het allemaal al niet ingewikkeld genoeg was😱). Moest ik er toch aan geloven en in de rolstoel gaan zitten. Dat is op zich nog wel een uitdaging. Stap 1 je moet niet op de been steunen gaan staan dan klopt hij naar voren. Stap 2 er zijn helverlichte opties die je kan veranderen. Zoals in je rug zitten allemaal klittenband banden die je helemaal kan afstellen. Toen hij dat had gedaan vroeg hij en hoe zit hij? Ik dacht alleen maar weet ik veel ik wil eruit. Toen hij alles was afgesteld moest ik er toch een stukje mee gaan rijden. Oké paniek, ik ken mijn stuurtalent en had toch bedacht dat ik de eerste keer dat gewoon eventjes alleen ging uitproberen. Weer een idee voor de prullenbak blijkbaar. Ik kreeg niet eens met mijn handen de remmen van de Wiele af. Dus daar moest ook nog een aanpassing komen. Dus ik heb een klein stukje naar voren gereden. En ook bij de Wielen moest rubber komen voor meer grip. Toen ben ik er als de wiedeweerga uitgegaan. Ik dacht doeiiii, ik probeer het wel wanneer ik hem nodig heb.

Nadat we duidelijke afspraken hadden gemaakt over welke aanpassingen. Dacht ik dat hij de rolstoel wel mee terug zou nemen. Helaas hij liet hem meteen achter. Daar sta je dan met opeens zoeen gevaarte in je huis. Intussen was het behoorlijk laat geworden en moest ik Jesmay van school halen. We hadden al uitgelegd dat mama heel soms een rolstoel nodig heeft. Ze stuiterde de auto uit en rende naar binnen. Ohh wat is hij mooi ga eens zitten dan zal ik je duwen. En ja hoor wat een kracht heeft ze. Ze duwde mij gewoon door de kamer. Alleen haar stuurtalent heeft ze van mij. We zijn tegen de deur aan gereden en de prullenbak geraakt. Natuurlijk toen papa thuis kwam moest hij ook een rondje.

Maar toe kwam het inklap verhaal. Meneer de adviseur heeft het wel uitgelegd maar echt geen idee meer. Je moest ergens aan trekken en dan duwen. Dit deed me zo denken aan de eerste keer met je kinderwagen op stap. Je ben blij als je die eenmaal heb uitgeklapt en je kind zit erin. Maar op de terugweg moet hij ook weer ingeklapt worden. En dan heb je natuurlijk geen idee meer waar dat ene hendeltje zit om de beveiliging eraf te halen. 😱Nou dat was nu hetzelfde effect. Die man zei Ehh daar ergens duwen dan kon je daar trekken. Bij hem ging het heel soepel. Tuurlijk kregen wij het ook voor elkaar maar het was wel even iets minder gezellig 😅.

Rich had een mooi plekje bij de voordeur gevonden waar hij precies aan de kant kon staan en toch nog overal bij kon. Het enige probleem is dat je er dan elke keer aan herinnerd wordt als je je jas pakt, je schoenen pakt of als je naar de wc moet. Het blijft een gek idee opeens een rolstoel in je huis. Ik heb een behoorlijke haat /liefde verhouding met de rolstoel. Dus hij heeft een kleed erover gehad, als opslagplaats voor tassen een zak erover. Uiteindelijk blijft het toch een feit dat ik weet dat hij daar staat. De ergo van het ziekenhuis had gezegd dan stop je hem lekker een half jaar of jaartje in de schuur en pak je hem als je hem nodig hebt. Ik wist ergens wel dat ik hem binnenkort nodig zou hebben maar niemand wist dat het zo snel al echt nodig was. Het bracht ook wat positiefs: ik zou weer een dagje uit kunnen wat ik eigenlijk zonder bewust van te zijn heb vermeden. Nou over mijn eerste uitje in de rolstoel vertel ik volgende keer.